محدوده ای به وسعت ۱۵۰ هزار هكتار از پارك ملی دریاچه ارومیه به شوره زار تبدیل شده ،‌دیگر از حضور ۲۰ هزار جفت فلامینگو و ۱۲ هزار جفت پلیكان كه سالهای سال برای جوجه آوری به دریاچه می آمدند خبری نیست . آرتمیاها كه باعث شهرت دریاچه ارومیه در جهان بودند، تا سر حد نابودی و انقراض كاهش یافته و غلظت نمك كه در بالاترین حد خود می بایست تنها ۱۸۰ گرم در لیتر می بود امروز به فراتر از ۳۲۰ گرم در لیتر رسیده است و این همه ،دسته گلی است كه مجریان طرح های سد سازی و وزرات نیرو برای پارك ملی دریاچه ارومیه به ارمغان آورده اند . آنچه امروز در ارومیه رقم خورده و می رود تا نگین سرخ آذربایجان را به نابودی بكشاند، تماما نتیجه توسعه ناپایدار و سوء مدیریت آشكار در بخش مدیریت منابع آب کشور است كه همه حقابه دریاچه را پشت سدها انباشته كرده تا بی رویه در مزارع كشاورزی جاری شود و نهایتا ۷۰ درصد آن هرز رود . بنگرید نابخردی ما ایرانیان را در حفاظت از میراث طبیعی این سرزمین! اسم این را چه می گذارید ؟ توسعه ؟! یا خیانت به نسل حاضر و نسل های آینده